Wychowanie pupila

Posiadanie jakiegokolwiek zwierzęcia w swoim domu wiąże się zazwyczaj z tym, że będziemy musieli go wychować. Nie zawsze jest to zadanie łatwe, ponieważ niekiedy zdarza się, że mamy w swoim otoczeniu zwierzę, które nie jest łatwe do wyszkolenia.

Akcesoria dla zwierząt mogą nam pomóc w tym procesie, ponieważ kiedy zastosujemy odpowiedni system kar i nagród, to możemy liczyć na o wiele łatwiejsze postępy w nauce. Aby jednak jak najszybciej osiągnąć najlepsze rezultaty, to możemy postarać się o znalezienie pomocy u zawodowych trenerów lub w książkach. Kiedy zaczniemy już pracować z naszym pupilem, to powinniśmy jak najbardziej się na tym skupić, ale nie wolno zapominać o tym, że wszelkie ćwiczenia powinniśmy wykonywać w miejscu, gdzie nic nie będzie nam przeszkadzało.



Ważne jest także, żeby przygotować dla naszego zwierzaka odpowiednie artykuły zoologiczne, które odpowiednio przygotują go do wykonywania zadanych poleceń. Szkolenie nie będzie łatwe, jeśli nie mamy do czynienia ze zwierzętami, które nie są zazwyczaj uważane przez ludzi za łatwe do tresowania. Inaczej jest w przypadku zwierząt takich, jak psy, ponieważ mają one o wiele lepsze predyspozycje do pojmowania sztuczek oraz szybkiej nauki nowych zadań.



Psy są zwierzętami bardzo pojętnymi i jeśli tylko pomożemy im w nauce, to zapewne będziemy mogli szybko cieszyć się bardzo dobrymi wynikami. Pies bardzo chętnie będzie się uczył nowych rzeczy i jeśli tylko będzie za to odpowiednio chwalony, to bardzo szybko okaże się, że to my będziemy z niego dumni. Należy jednak pamiętać, że psem trzeba się odpowiednio zajmować nie tylko w momencie, kiedy go uczymy.



Należy też zadbać, by legowisko dla psa było odpowiednio dobrane do jego wielkości. Musimy je umieścić w miejscu, które będzie dla niego dobre i nie będziemy musieli się martwić o to, że będzie on niepokojony przez kogokolwiek. Jego legowisko powinno być jego własnym miejscem.

--
Stopka

Zobacz także:

- banery

- odkurzacz centralny

- wakacje w Bułgarii

Artykuł pochodzi z serwisu artykuly.com.pl - Twojego źródła artykułów do przedruku.

Yorkshire Terrier– Uszy

Prawidłowy układ uszu u psa rasy Yorkshire Terrier musi mieć kształt dwóch odwróconych liter „V „. Uszy muszą być wysoko osadzone i w niewielkiej odległości od siebie. Ucho powinno stać pionowo na głowie, tak aby jego szpic znajdował się na linii przechodzącej przez środek oka lub jego zewnętrzny kącik. Uszy nie mogą być w żadnym wypadku klapnięte lub zwisające na boki.

U yorka należy strzyc włosy na uszach aby ich nadmiar nie powodował samoczynnego opadania. Strzyżenie uszek rozpoczynamy około 4 tygodnia od urodzenia. Pieskowi należy wygolić włoski do 1/3 wysokości ucha licząc od jego koniuszka. Strzyżenie powtarzamy co tydzień. Gdyby samo strzyżenie uszu nie pomogło należy podklejać podstawę ucha plastrem hipoalergicznym. Istnieje bardzo dużo różnych technik podklejania uszek. Najprostszą metodą jest sklejenie uszek Yorka „na baczność” czyli zwinięcie ucha w tubkę i owinięcie plastrem – jednak musimy pamiętać o tym że uszka sklejone tą metodą nie mogą pozostać dłużej niż 2 dni – po tym czasie należy je rozkleić i dobrze wymasować oraz pozostawić na 1 dzień bez podklejenia. Czynność powtarzamy wielokrotnie do momentu aż uszy psa będą stały same.

Podczas ząbkowania naszego yorka musimy również zwrócić szczególną uwagę na uszy, gdyż w tym okresie uszy szczeniaka mogą również opaść (jest to zupełnie normalna reakcja) dlatego należy uszka ponownie klecić.

• Jeśli uszy wydają nieprzyjemny zapach, może to oznaczać infekcję.
• Jeżeli uszy są opuchnięte nie wiąż ich plastrami – w takim wypadku trzeba skontaktować się z weterynarzem.

Żywienie

Wszystkie młode psy szybko rosną dlatego ich zapotrzebowanie na energię jest większe niż u psów dorosłych ( nawet trzykrotnie). Źródłem dostarczanej w pokarmie energii są: białka, tłuszcze i węglowodany; dodatkowo w pokarmie znajdują się potrzebne do życia minerały i witaminy.

Pamiętajmy że york tak jak i inne psy jest mięsożerny i to mięso powinno być podstawą ich diety. W okresie wzrostu i fizycznego rozwoju psa dieta powinno kształtować się następująco:2/3 – składniki białkowe, 5-10% tłuszcze i około 1/3 części – węglowodany.

 

Zapotrzebowanie psa na białko pokrywane jest przez mięso. Yorkom można podawać wiele rodzaju mięsa (wołowe, drobiowe, cielęcinę, jagnięcine) oraz filetowane ryby. Źródłem białka są także: ser żółty, ser biały, gotowane jajka. Mięso powinno być drobno posiekane i wymieszane z np.: ryżem, tak aby pies nie mógł sobie wybierać co lepszych kawałków.

Nie należy jednak często żywić psa podrobami ponieważ niektóre z nich podawane w nadmiernych ilościach mogą źle wpływać na zdrowie naszego psa np.: wątroba i nerki są często koncentracją szkodliwych metali ciężkich, tkanka płucna natomiast ma niską wartość odżywczą.

 

Tłuszcze są głównym dostarczycielem energii i są najczęściej podawane psom wraz z pokarmem ( tłuszcze nasycone) i pochodzą z tkanek zwierzęcych. Tłuszcze nienasycone również potrzebne do prawidłowego wzrostu pochodzą z olei roślinnych. Zbyt bogata w tłuszcz dieta może powodowac tycie psa oraz prowadzić do biegunek, zbyt mała natomiast może powodować schorzenia skóry i mieć wpływ na sierść.

 

W przypadku lekkich zaburzeń pokarmowych można próbować samemu rozwiązać ten problem. W przypadku zatwardzenia zwiększamy ilośc tłuszczu w diecie, natomiast w przypadku stolca luźnego można podawać kostki i chrząstki cielęce.

 

Źródłem węglowodanów są: ryż, kasze, makaron. Pokarmy te powinny być dobrze ugotowane (nawet rozgotowane) o konsystencji papki. Kasze i makaron powinny być dobrze rozdrobnione.

 

Dodatkiem do pokarmu powinny być różnego rodzaju witaminy i składniki mineralne. Można je podawać w postaci różnego rodzaju warzyw i owoców. Oprócz warzyw wzdymających takich jak kapusta, groch czy fasola można podawać szczenięciu wszystkie warzywa które lubi np.: marchewkę , pietruszkę , seler. Powinny być one drobno posiekane lub starte. Niektóre z nich, jak marchewkę możemy podawać tez na surowo, zachowują one wtedy swoje wszystkie walory, a więc witaminy w nich zawarte. Podawaniu pieskowi owoców a szczególnie jabłek poprawia trawienie.

W przypadku braku wapnia (gryzienie ścian) możemy je uzupełnić podawając go w postaci syropu (preparaty dla dzieci) lub podając szczeniaczkowi drobno posiekane chrząstki lub wywar z chrząstek i kostek cielęcych

 

Gotowa karma czy gotowanie?

 

W tym przypadku nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi, ilu hodowców tyle będzie opinii na ten temat. Niektórzy twierdzą że najlepsza jest gotowa karma, gdyż przygotowana przez wysokiej rangi specjalistów zawiera odpowiednie składniki w odpowiednich proporcjach, pies nie brudzi pyszczka a karma nie psuje się. Inni twierdzą natomiast iż pies najlepiej rozwija się na własnoręcznie przygotowanym pożywieniu naturalnym, bez dodatków jakichkolwiek konserwantów i związków występujących w karmie gotowej.

Ja jestem zdania że obie opinie mają w sobie trochę prawdy. Podstawą diety moich piesków jest sucha karma, natomiast raz lub dwa razy w tygodniu sam gotuje im posiłki.

Jeżeli zdecydujemy się na karmę to powinna być to karma tylko najwyższej jakości. Polecane marki to Eukanuba, Royal Canin, Hills. W żadnym wypadku nie powinny to być karmy typu Chappi lub Pedigree. Ja używam karmy Eukanuba Puppy&Junior lub Royal Canin Mini Junior (chociaż z przykrością musze przyznać że ta marka ostatnio bardzo się popsuła, choć przez lata była wg mnie najlepsza na rynku). Cena tych karm jest stosunkowo wysoka, bo około 25-30 zł za kilogram, ale miesięcznie na żywienie naszego pieska karmą nie wydamy więcej niż 30-50 zł w zależności od jego masy.

 

Częstotliwość karmienia

 

W pierwszym okresie swego życia szczeniaczki żywią się mlekiem matki. W wieku około 6 tygodni są na tyle samodzielne że mogą samodzielnie spożywać pokarm, oczywiście nasz szczeniaczek jeszcze długo będzie gonił matkę aby possać mleko ale należy przyzwyczajać go do innego pokarmu.

W pierwszym okresie do około 4 roku życia karmimy szczeniaczka 5 razy dziennie. Następnie do wieku 6 miesięcy – 3 razy dziennie, od szóstego miesiąca piesek powinien być karmiony dwa razy dziennie.

 

Piesek powinien być karmiony zawsze o tej samej porze dnia, nie zjedzone przez pieska jedzenie powinno zostać odstawione. Nie zostawiamy pieskowi pełnej miski w ciągu dnia.

Piesek powinien mieć natomiast zawsze dostęp do świeżej wody, szczególnie w przypadku gdy karmiony jest suchą karmą. W przypadku braku dostępu do wody uszkodzeniu ulec mogą nerki zwierzęcia.

 

Co jest zabronione

 

* Nie podajemy pieskowi mleka, gdyż fermentuje ono w jelitach i prowadzić może do biegunek.

 

* Kości drobiowych, gdyż pękają one wzdłuż osi długiej i mogą powodować przebicie jelit swymi ostrymi końcami

 

* Słodyczy

 

* Resztek ze stołu, gdyż najczęściej wędliny i mięsa zawierają dużo przypraw i środków konserwujących co prowadzić może prowadzić do problemów z układem pokarmowym

 

* Surowego mięsa gdyż w niektórych przypadkach mogą zarazić się niebezpiecznymi wirusami powodującymi np.: wściekliznę rzekomą która prowadzić może do śmierci zwierzęcia (szczególnie w przypadku wieprzowiny). Nie zalecam podawania wieprzowiny nawet gotowanej.

 

 

Przepisy:

 

1. Kurczak z ryżem - Składniki: pierś z kurczaka, marchewka, ryż (drobna kasza)

Pierś z kurczaka dobrze sparzyć, ugotować ryż. Marchewkę zetrzeć i również ugotować. Posiekac drobno pierś z kurczaka wymieszać z ryżem i marchewką ( wraz z wodą w której się gotowała)

 

2. Kurze łapki ( nóżki, skrzydełka kurze), marchewka, makaron

Kurze łapki ugotować ze startą marchewką, po ugotowaniu kurze łapki (skrzydełka) obrać i wymieszać z ugotowanym drobnym makaronem (najlepiej drobne gwiazdeczki).

 

3. Wołowina z warzywami - Składniki: wołowina bez kości, marchewka, pietruszka, seler, ryż (kasza drobnoziarnista lub makaron)

Wołowinę gotować przez około 10 minut, następnie dodać starte warzywa i gotować razem , do całkowitego odparowania wody. Całość wymieszać z ryżem lub makaronem, wołowinę wcześniej drobno posiekać

 

 

Uwaga! Nie należy dodawać żadnych przypraw do przygotowywanych potraw (soli, pieprzu , bulionów, rosołków). Pies to nie człowiek i nie wszystko co według nas jest niezbędne jest potrzebne psu, wręcz przeciwnie przyprawy mogą spowodować kłopoty pokarmowe.

Cechy

Mimo swoich małych rozmiarów, york jest typowym terierem o wielkim temperamencie i nie mniejszym sercu. Mówi się ze jest to piesek o lwim sercu, a to ze względu na swój troszeczkę zawadiacki charakter, zdarza się że yorki obszczekują nawet dużo większe psy, zupełnie nie przestrzegając obowiązującego wśród psów kodeksu. Toteż czasem ich posłuszeństwo nie jest idealne. Yorki wykazują pewien stopień niezależności i samowolności jako że były to psy myśliwskie chętnie pobiegną w pościg za zdobyczą , dlatego yorka należy spuszczać ze smyczy tylko jeżeli ma się pewność że nam nigdzie nie ucieknie. Yorki uwielbiają ruch i trzeba im go zapewnić w wystarczającej ilości czy to poprzez spacery czy poprzez zabawy w mieszkaniu. Zresztą do zabaw yorki mają niespożyte siły. Przy małej dawce ruchu na dworze rozładowują swą energie Idealnie nadają się do  małego mieszkania i dobrze dogadują się z dziećmi. Są dobrymi stróżami gdyż zawsze sygnalizują obecność obcych poprzez głośne szczekanie, ale nie prawdą jest, że yorki szczękają zbyt często i na wszystko. Jak każde psy załatwiają swe potrzeby fizjologiczne na dworze ale można je też nauczyć załatwiania się w domu do specjalnej kuwetki bądź na szmatkę. Yorki lubią pieszczoty i głaskanie ale nie są to psy kanapowe i do ciągłego trzymania na kolanach, szczególnie przekonamy się o tym gdy nasz piesek jest w wieku szczenięcym, ich energia, mądrość i pomysłowość w zabawach zadziwi nie jednego hodowcę.

Wygląd pieska

WYGLĄD OGÓLNY: Piesek elegancki, długowłosy, o prostej długiej jedwabistej sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od nosa do koniuszka ogona. Sylwetka jest opływowa i zwarta. Dumny i wyprostowany. Głowa noszona wysoko. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny, silny, bystry i energiczny. 

GŁOWA: Nieduża, zgrabnie ukształtowana, Mózgoczaszka raczej niewielka i płaska, nie powinno być uwypukleń ani krągłości, stop delikatnie zaznaczony. Guz potyliczny ledwie wyczuwalny. Kufa średniej długości, nie spiczasta, profil nosa prosty

UZĘBIENIE: kompletne i mocne, białe i regularne, o zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają siekacze żuchwy przy ścisłym kontakcie, a ich ustawienie jest pionowe. Zęby są dobrze rozstawione, a szczęka i żuchwa są podobnej długości.

OCZY: średniej wielkości, ciemne, błyszczące o inteligentnym, żywym wyrazie. Ich ustawienie jest frontalne, piesek patrzy prosto przed siebie. Nie mogą być wyłupiaste. Powieki powinny być ciemne na brzegach.

USZY: małe, trójkątne, w kształcie litery „V". Powinny być stojące, skierowane do przodu, dość wysoko osadzone. Okryte krótkim włosem, mocno podpalanym.

SZYJA: Dość długa, elegancka, noszona dumnie. Krótka szyja psuje ogólne wrażenie psa.

TUŁóW: Tułów zwarty, grzbiet prosty (zarówno w spoczynku jak i w ruchu). Lędźwie mocne, zad dobrze ustawiony, nie spadzisty ani przebudowany. Żebra lekko zaokrąglone

OGON: Nie obcięty. Noszony trochę wyżej niż linia grzbietu

Historia rasy

Prawdopodobnie rasa ta powstała dzięki tkaczom z Anglii i Szkocji którzy osiedlili się w XVIII wieku w hrabstwie Yorkshire. Z przywożonych ze sobą różnych ras terrierów wyhodowali oni odrębną własną rasę. Przodkami dzisiejszego yorka były takie rasy jak: Paisley, clydesdale, waterside, szkocki terier, skye terrier i manchester terrier. Nowa ras stała się tak popularna, że doprowadziła do wyparcia i zaniku niektórych ras będących przodkiem yorka. Słyszy się czasem opinie że dzięki swojej długiej, pięknej ,,sierści” służyły tkaczom do wycierania tłustych od pracy rąk. Budowa ówczesnego yorka była inna niż dzisiejszego – był on dłuższy i cięższy, ważył około 5-6 kg. Przez długi czas yorkom obcinano ogony, na szczęście proceder ten został niedawno zabroniony a przypuszcza się że tradycja ta była pozostałością po przepisach obowiązujących niegdyś w Anglii, gdzie obcinano ogon aby nie płacić podatku od luksusu za posiadanie psa, podatku bowiem nie musieli płacić ludzie mający psy użytkowe, którego znakiem rozpoznawczym był obcięty ogon. Yorki służyły także do zwalczania szczurów kopalniach , były psami myśliwskimi i polowały na drobna zwierzynę i gryzonie np.: króliki. Rasę uznano oficjalnie w 1886 roku, yorki miały wtedy kopiowane uszy, zabiegu tego zabroniono w 1895 roku. Rasa ta stała się bardzo popularna po II Wojnie Światowej i dziś jest jedna z najpopularniejszych na świecie.